Thursday, September 15, 2016
ប្រទេសជាតិនីមួយៗតែងមានអក្សរសាស្ត្ររៀងៗខ្លួន ដោយខំលើកតម្កើងអក្សរសាស្ត្រជាតិឲ្យមានភាពល្បីរន្ទឺក្នុងឆាកអន្តរជាតិ និងឲ្យមាននិរន្តរភាព។ ស្របគ្នានេះដែរកម្ពុជាជាប្រទេសមួយដែលមានវប្បធម៌ អរិយធម៌ ភាសា អក្សរ យ៉ាងត្រចះត្រចង់ក្នុងឆាកអន្តរជាតិ និងមានអក្សរសាស្ត្រយ៉ាងចំណាស់នៅក្នុងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ប៉ុន្ដែផ្ទុយទៅវិញ និស្សិតដែលសិក្សាជំនាញនេះភាគច្រើនតែងលើកឡើងតៗគ្នាថា មិនសូវមានទីផ្សារការងារ មិនសូវមានអ្នកឲ្យតម្លៃ និងមិនសូវត្រូវប៉ាន់ជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀតសោត និស្សិតដែលរៀនមុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរទាំងនោះក៏ត្រូវគេមើលឃើញដែរថា ក្រៅតែពីប្រឡងចូលក្របខណ្ឌក្រសួងអប់រំ យុវជន និងកីឡា ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនហើយនោះ និស្សិតដែលបញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែកនេះភាគច្រើន គឺធ្វើការខុសជំនាញ ដូច្នេះហើយទើបមានភាគរយតិចបំផុតនៃការសិក្សារបស់និស្សិតចំពោះផ្នែកនេះនៅតាមមហាវិទ្យាល័យនីមួយៗ។
ជុំវិញនឹងបញ្ហាលើកឡើងនេះ លោក ធា សុកម៉េង ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យនិងជាប្រធានដេប៉ាតឺម៉ង់ អក្សរសាស្ត្រខ្មែរ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ បានប្រាប់ ឌិ អ៊ីនធ័រខន រ៉ូស្ទ័រ ថា៖ “ទស្សនៈនេះអាចត្រូវខ្លះៗដែរ ព្រោះបច្ចុប្បន្ននេះមុខវិជ្ជាដែលឆ្លើយតបទៅនឹងការងារទីផ្សារភាគច្រើនមានផ្នែកជំនួញ ធនាគារ សេដ្ឋកិច្ច និងអាជីវកម្មជាដើម។ ដូច្នេះគេតម្រូវការមុខវិជ្ជា និងភាសាដែលឆ្លើយតបទៅនឹងទីផ្សារគេ ដូចជាភាសាចិន និងភាសាអង់គ្លេស ព្រោះសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសកម្ពុជាស្ថិតនៅក្រោមចំណុះសេដ្ឋកិច្ច និងការវិនិយោគពីបរទេស គឺតម្រូវឲ្យមានអ្នកចេះភាសា និងចេះមុខជំនាញនៃក្រុមហ៊ុនគេ ដូច្នេះទើបគេមិនសូវត្រូវការមុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ“។
លោកសាស្ត្រាចារ្យរូបនេះបានសង្កត់ធ្ងន់ថា៖ “មុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ បើគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយគឺមានសារៈសំខាន់យ៉ាងធំធេង ព្រោះជាអត្តសញ្ញាណជាតិមួយដែលផ្ដល់នូវចំណេះដឹងដល់កូនខ្មែរផ្នែកភាសាជាតិ អក្សរសាស្ត្រ ព្រោះបើវប្បធម៌រលត់ ជាតិរលាយ វប្បធម៌ពណ្ណរាយ ជាតិថ្កើងថ្កាន។ជាក់ស្ដែងនៅពេលបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកនេះ និស្សិតក៏អាចប្រឡងចូលក្របខណ្ឌក្រសួងដើម្បីធ្វើជាសាស្ត្រាចារ្យ ប្រឡងចូលមន្ទីរ និងក្រសួងពាក់ព័ន្ធ គឺភាគច្រើនជាការងាររដ្ឋ។ បើនិយាយពីអក្សរសាស្ត្រខ្មែរសម័យដើម គឺគេឲ្យតម្លៃខ្លាំងទៅលើអ្នកសិក្សាមុខវិជ្ជានេះ ព្រោះមានចំណេះដឹងទូលំទូលាយ ងាយស្រួលប្រកបមុខរបរផ្សេងៗក្នុងសង្គម តួយ៉ាងធ្វើជាគ្រូអ្នកនិពន្ធ អ្នកសាព័ត៌មាន អ្នកអភិប្រាយ ស្មៀន ការទូត ឬអ្នកនយោបាយជាដើម។ ពោលប្រភពអ្នកនយោបាយភាគច្រើនគឺចេញមកពីអក្សរសាស្ត្រនេះឯង ព្រោះជាប្រភេទមុខវិជ្ជាដែលបណ្ដុះឲ្យមានគំនិតមូលដ្ឋានទូលំទូលាយ ពូកែវិភាគ មានទ្រឹស្ដីល្អ និងចក្ខុវិស័យវែងឆ្ងាយ”។
ប្រធានដេប៉ាតឺម៉ង់រូបនេះបញ្ជាក់បន្ថែមថា៖ “ចំពោះអ្នកដែលលើកឡើងថា មុខវិជ្ជានេះមិនសូវមានតម្លៃ នោះក៏ព្រោះតែមិនយល់ពីតម្លៃនៃមុខវិជ្ជានេះ មិនយល់ពីតម្លៃនៃចំណេះជំនាញផ្នែកនេះ ឬអាចនិយាយបានថា មកពីគាត់មើលឃើញខ្លី និងមិនបានគិតឲ្យបានវែងឆ្ងាយជាដើម។ ឧបមាថាជាងដែក គឺគេយល់ពីតម្លៃរបស់ដែក ប៉ុន្តែអ្នកដែលមិនមែនជាជាងដែក គឺមិនយល់ពីតម្លៃនៃដែកនោះឡើយ ហើយក៏រឹតតែមិនដឹងថាដែកនោះយកទៅច្នៃធ្វើអ្វីទៀតបានដែរ។ ក៏ដូចគ្នា ដែរ ចំពោះអ្នកដែលគ្រាន់តែប្រាថ្នារៀនយកសញ្ញាបត្រផ្នែកនេះ នោះច្បាស់ជាពុំយល់ពីតម្លៃពិតនៃមុខវិជ្ជានេះទេ ហើយក៏ពិតជាពិបាករកការងារធ្វើដែរ ព្រោះមិនយល់ពីខ្លឹម ឬប្រយោជន៍ដែលកើតចេញពីអ្វីដែលខ្លួនបានរៀន”។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ លោក ហួន សុខហៀង ជានិស្សិតបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ នៃសាកលវិទ្យាល័យ ភូមិន្ទភ្នំពេញ បានលើកឡើងថា៖ “មូលហេតុដែលជ្រើសរើសយកមុខវិជ្ជានេះ ពីព្រោះជាមុខវិជ្ជាមួយដែលខ្លួនស្រឡាញ់ និងចូលចិត្ត។ ពេលចូលរៀននៅថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យបានពាក់កណ្ដាលគិតថា មុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ជាមុខវិជ្ជាដែលពិបាករកការងារធ្វើ ដូច្នេះគិតថាបើថយក្រោយមិនកើតទេ ត្រូវតែបណ្ដុះចិត្តខ្លួនឯងឲ្យស្រឡាញ់ និងចូលចិត្តមុខវិជ្ជាហ្នឹង ហើយខំរៀន និងស្រាវជ្រាវ ចំណុចទាំងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំរៀន មុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រកាន់តែពូកែ លុះនៅពេលចេះច្បាស់ទើបដឹងថាមិនខ្វះការងារធ្វើឡើយ ហើយទីផ្សារការងារនៃមុខវិជ្ជានេះ មិនជាចង្អៀលនោះទេ“។
សុខហៀង បន្ថែមទៀតថា៖ “មុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ ជាមុខវិជ្ជាមួយដែលស្រួលរកប្រាក់ចំណូល និងមានទីផ្សារយ៉ាងទូលំទូលាយបើចេះច្បាស់ ព្រោះក្រៅពីប្រឡងចូលក្របខណ្ឌរដ្ឋធ្វើជាគ្រូបង្រៀន ក៏អាចបង្រៀននៅតាមសាលាអន្តរជាតិ ធ្វើជាអ្នកចងក្រងសៀវភៅ ធ្វើជាអ្នកដឹកនាំក្រុមការងារ ធ្វើជាអ្នកស្រាវជ្រាវ ឬធ្វើជាអ្នកបង្ហាត់បង្ហាញនៃផ្នែកវប្បធម៌ដល់ជនបរទេស បង្រៀនភាសាខ្មែរដល់ជនបរទេស និងពិសេសធ្វើជាអ្នកបកប្រែជាដើម ពោលជំនាញនេះកំពុងមានប្រជាប្រិយសម្បើមណាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ន”។
សូមជម្រាបជូនថា អ្នកជំនាញផ្នែកនេះផ្ដល់ជាយោបល់ថា បើគិតមិនបានស៊ីជម្រៅ នោះច្បាស់ណាស់នឹងថា មុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរមិនសូវត្រូវប៉ាន និងគ្មានទីផ្សារក្នុងសង្គមខ្មែរនាពេលបច្ចុប្បន្នទេ ប៉ុន្តែបើសម្លឹងមើលឲ្យបានវែងឆ្ងាយនោះ គឺមិនដូចជាអ្វីដែលគេបានលើកឡើងនោះឡើយ។ ម្យ៉ាងដើម្បីឲ្យមហាជនយល់ពីតម្លៃនៃមុខវិជ្ជានេះ អ្នកជំនាញបានស្នើដល់ក្រសួងដែលពាក់ព័ន្ធ រាជរដ្ឋាភិបាល គួរតែបន្ថែមការលើកទឹកចិត្ត បង្កើនការផ្សព្វផ្សាយ និងលើកតម្កើងឲ្យទូលំទូលាយ នោះទើបគេយល់ពីតម្លៃច្បាស់៕
អត្ថបទ៖ ហង្ស ពណ្ណរាយ
ផ្សាយថ្ងៃទី១២ កញ្ញា ២០១៦
Subscribe to:
Post Comments
(
Atom
)
No comments :
Post a Comment